هیچ‌وقت به این اندازه به مرگ نزدیک نبودم. منظورم تجربه‌ی مرگ نیست. منظورم فاصله است.

کوتاه شدن این فاصله مرگ را برایم دل‌پذیر کرده است.

هیچ ترسی نیست.

هیچ محضی نیست.

آیا زندگی منشوری ست در حرکت دوار؟

کجایی؟ این سؤال را از خودم می‌پرسم یا از تویی که نمی‌آیی؟
پیاله‌ی زهرم کجاست؟ خون‌ام کجاست؟ تو کجایی؟
نمی‌آیی؟

جام‌ات از دست‌ات بگرفتم و از شیدایی تو نوشیدم‌اش.

نگفتی که کاسه‌ی زهر بود. نوشیدم و نیست شدم.

هستی‌ام نیست شد.

نیستم، نیستم، نیستم.

بسم الله الرحمن الرحیم.

وحشتناک است!
وحشی است!
کابوس شب، حسرت روز بعدی می‌شود.
منطقی است.

از بیخ و بن “بید” بوده‌ام. آرامش و طوفان ریشه‌ام را نمی‌کند.

فکر نکن یعنی بله شما درست می‌گویید و من نمی‌فهم‌ام.

خط‌خطی‌هایی که برای خودم دارم.

دل‌ام برای تمام آن‌چه که از اصل نبوده، تنگ شده.
تمام تصویرهای نبوده تار شده. انگار از خواب بیدار شده‌ای و می‌بینی که نمی‌بینی.
مقاومت می‌کردی. اما حالا می‌پذیری. آرام،‌ آرام، خودت را و زمین را می‌پذیری.
بال‌هایت را باز می‌گشایی، می‌روی در آسمان‌ها و تار می‌شوی.